Det er rart med det. Vi menneske måler og veg, både andre og oss sjølve. Og vi vurderer om ting blir fint, som regel ut frå kor mange som kjem. Eg veit ikkje korleis det er med deg, men eg kjenner i alle fall på det. Eg vil helst at det skal komma mange; på gudsteneste, på konsert, på samlingar, på temakveldar osv. Det er liksom eit teikn på at det har vore vellykka. Men det er jo i grunnen ikkje slik vi kan telja – for vi veit jo ikkje om det var vellykka før det er over? Og dei som var der, dei var der. Og så var det kanskje dumt for alle dei som ikkje var der – spesielt om det blei fint.
Eg innrømmer det: Det er av og til tungt å telja, tungt å lura på om det kjem nokon, vanskeleg å kjenna på at det tilbodet vi har, druknar i andre tilbod. Og så har eg samstundes ein sånn sta tanke som eg ikkje vil legga bort; nemleg den at eg trur at mange eigentleg kunne ha lyst å komma i kyrkja, men så kjennest det unaturleg. Ikkje fordi døra ikkje er høg nok og porten ikkje vid nok, men fordi eins eige og omverdas syn på den som vil gå i kyrkja, ikkje er vidt og breitt nok. Eg trur det kan vera vanskeleg i ei sosial setting å seia at ein t.d. har begynt å gå på gudsteneste. La det vera sagt: Det er ingenting eg blir så glad for som å sjå nye menneske, eller menneske eg kjenner som ikkje har vore der før, i kyrkja, på gudsteneste og på andre ting som skjer. Alle er så velkommen! Eg har ein tidlegare kollega som meinte at menneske ikkje går i kyrkja fordi ein ikkje synest ein treng det lenger, vi har det jo så godt. Eg trur han har eit poeng, likevel vil eg ikkje legga vekk tanken om at det er ein lengsel der ute, kanskje ikkje så uttalt, men eg trur han er der.
Denne veka har eg vore i Roma. Eg har hatt studiepermisjon og brukt noko av tida til å gå på messer, besøka kyrkjer, filosofera over tru, menighetsliv, musikk og salmar. Ein morgon var eg på messe i ei kyrkje i nabolaget (Basilica Santa Cecilia i Trastevere), der var det om lag 15 nonner som leia liturgien. I tillegg til nonnene var vi tre kvinner som var der. Vi var altså tre stykker i tillegg til nonnene og dei to prestane som kom innom messa for å forretta nattverd. Klokka var 07.20, så det var kanskje ikkje så rart at det ikkje var fleire. Eg synest eg var med på noko veldig fint, og for meg var det ikkje så farleg at vi var berre tre stykker i tillegg til dei som medvirka.
«De må ikkje fokusere på å telje tomme kyrkjebenkar, men sjå på kva de får gjort og kor utruleg viktig arbeid det er, langt ut over kyrkjebenkane.» Det sa minister Kjersti Toppe i sin opningstale til kyrkjemøtet. Eg trur ho har heilt rett. Ikkje berre fordi det å telja kan gjera oss litt bakpå og deppa. Men fordi det som skjer, ikkje let seg telja eller vega eller målast. Det skjer uansett kor mange som er der. Overalt i verda er det til ei kvar tid ei messe. Ord, musikk, bibellesing, credo, lovprising, bønn – i ein kontinuerlig gang. (Eg meiner ikkje at vi ikkje skal gjera vårt beste for at gudstenesta skal bli bra, men vi skal likevel kvila i kontinuiteten og kvaliteten som allereie ligg der!)
Ei kyrkje er ikkje ein gymsal, ikkje ein konsertsal, ikkje eit vanleg forsamlingshus. Det er ein stad der vi for ei lita stund blir trekt bort frå tal og tid, inn til og inn i det heilage, det som alltid står, det som lever sitt eige liv som noko bestandig i ei verd som går for fort for dei fleste av oss. Inn frå bråkete gater, shopping, støy og bråk kan ein plutseleg møta det heilage, på ein heilt vanleg tysdag. Det er nesten for godt til å vera sant, og i alle fall for godt til at det vi sit att med, er ei evaluering av om det var vellykka eller ikkje, ut frå kor mange som kom. Derfor skal vi av og til, men ikkje alltid, spørja oss sjølve (og kanskje spesielt vi som er prestar): Kva kan messa gjera for meg, og ikkje kva kan eg gjera for messa. La det surra og gå, ver i det, i orda som er både 2000 og 4000 år gamle. Finn det tidlause, og tenk på kor godt det er at ikkje alt skal teljast, vegast eller målast.
Takk at din kirke aldri sover!
Mens jorden ruller uten stans,
ditt folk i vekselsang deg lover
for nattens ro og dagens glans.
Se, over land og hav og øyer
en dag går fram i ubrutt ring,
og folkene på rad seg bøyer
i takk for alltid nye ting
(Ellerton/Smemo/Scholefield nr. 820 Norsk salmebok)
(Foto: MBÅ, frå ei av mange kyrkjer eg var innom i Roma)
Kirkebloggen 